پیشینه ی پرنده و مرغ در هنر ایران

در نقاشی گل و مرغ ،  گل نماد معشوق ( به خصوص گل سرخ) و مرغ نماد عشق است . پرنده ها در گل و مرغ خیلی کم در حال پرواز هستند و بیشتر روی شاخه نشسته و حتی اغلب چشمها بسته است یعنی در کنار معشوق به آرامش رسیده اند .این مرغان آنگاه که با گلها و گیاهانی پربرگ و بوته های پیچ خورده در می آمیزند گونه ای طبیعت پردازی اند که در سنت هنری نقش پردازی ایرانی گل و مرغ نامیده شده اند .

مجموعه ای از گل ها در رنگ و جلوه های جادویی و شگفت انگیز که بر صفحه های مینیاتور یا در هم نشینی با طرح ها و نقش اسلیمی و ختایی و یا به تنهایی بر مجله کتاب می نشیند و پرندگانی که مغمومانه سر در لاک خویش فرو برده و یا گردن افراشته اند تا به گوشه های فراموش شده ای آفاق بنگرند .

همه ی ما این جا و آن جا به جلوه های از این هنر پررمز و راز برخورده و برای لحظاتی اگر چه کوتاه سررشته روحمان را به جادویی خطوط و کیمیایی نقش ها و رنگ های آن سپرده ایم . بر زمینه ای قالی ها و دیوار پوش های سراسری و رواق ها بناهایی که از معماری به سبک ایرانی نشان دارند و یا روی جلد قرآن ها ، شاهنامه ها و کتاب های گران سنگ دیگری که استادپینه بسته ای صحافان و جلدسازانی گمنام آن را دوخته و مجلد ساخته اند.

در همه ی این جلوه ها و یا رمان ها نقش های پرنده و گل و مرغ را همواره وابسته به بخشهای دیگر کار می یابیم . هم چون گوشه ای از تخته ای قالی که طرح ها و رنگ های فروپیچیده در تار و پود آن نماد ، سرچشمه زاینده  ی هنر ایرانی و ملی است .

یا گرداگرد قطعه ای که با آیه هایی از قرآن یا بیت هایی چند از سروده های شاعران شیرین گفتار ایرانی و به قلم های کوفی و ثلث و نسخ و رقاع عربی و یا نستعلیق و نستعلیق شکسته و یا در کناره های برگ مینیاتور ایرانی در همه ی این نمونه ها طرح های پرنده  و گل و مرغ به همراه دیگر نقش و نگاره ها خاطره ای را در ما زنده می کند که انگار از دیرباز با زندگی و روان ما آمیخته است و اینک چشم اندازی از آن باغ دل گشا فرا روی ماست.

 

 

جلوه های پرنده و مرغ در هنر ایرانی پیشینه ای دراز دارد. پیشینه ای که به گونه ای بنیادی از فرهنگ ایرانی ما ، مایه گرفته است. در کهن ترین نگاره ها بر روی سفالینه های ایرانی به جای مانده از سده های نخستین هزاره چهارم قبل از میلاد به همراه گرازها و بز کوهی ، پرندگانی دیده می شوند که « خطوط سیاه رنگ بر جام های شکیل سرخ رنگ» نقش بسته اند.

نگرش ، زیبا شناسانه ای انسان به پرنده و حیوانات برآیند نیازمندی انسان به تغذیه و کوشش در راستای برآوردن آن از شکار بوده به گونه ای که از طراحی های زنده و بازنمایاننده ای ساختار هندسی تصویرهای پرندگان نخستین دوره از برآمدن هنر ایرانی در نگاره های به دست آمده از کندوکاوهای باستان شناسان روشن می شود، نگارگران ایرانی پرندگان و حیواناتی را طرح می زدند که در زندگی روزانه و به هنگام شکار ، بی میانجی با آن سرو کار داشته اند ( چنان که در این نگاره ها هیچ نشانی از پیوند با باوره ها و مایه های اسطوره ای و دینی دیده نمی شود.

پیش از آنکه طرح ها و نگاره های ایرانی از باوره ها و مایه های اسطوره ای برخوردار شوند، خط و نگارش پدیدآمد. پدیده ای که با بروز گسست در وحدت فرهنگی سفالینه های منقوش ایران هم زمان شد.

وحدت فرهنگی سفالینه های منقوش ایران که بالغ بر یکهزار سال طول کشید در آغاز هزاره سوم تحت فشار نیروهای خارجی که منشاء آنها در ابهام قرار دارد قطع گردید. در شوش مسلماً تحت نفوذ تمدن بین النهرین ، آذین بندی منقوش فراموش شد. و این مقطع مقطعی است که انسان یکی از شگفت انگیزترین ابداعات خود یعنی کتابت را تجربه کرده است .

 

ابداع خط

با ابداع خط ، آرام آرام ، طرح ها و نقش ها و نگاره ها از اشکال طبیعی به شیوه های مجرد و انتزاعی برگشتند . در این میان ، آن چه با دگرگونی در نقش و نگاره های پرندگان این دوره پیوند دارد. روی آوردن از سادگی به گونه ای پیچیدگی است. رنگ آمیزی از شیوه رئال دور می شود و چند رنگی به اصطلاح نئوریالیستی جای طرح های یک رنگ را می گیرد . پس از ورود آریایی ها به ایران نخستین جلوه های هنر نگارگری در سده نهم هزاره ی نخست پدیدار می شود .

نگاره های این دوره بر سفالینه های نقش بسته اند که از گورستان بدست آمده است(سبوهایی که شکل پرنده ساخته شده است) . آریایی ها که در روندی چند صد ساله و آرام آرام از پی جنگ ها و گیرودارها به فلات ایران کوچ کرده اند به همراه خود نگارها باورها و اسطوره هایی آوردند که با گذشته ی این سرزمین بیگانه بود. این باورها و اسطوره هایی آوردند که با گذشته ای این سرزمین بیگانه بود. این باورها و مفاهیم تازه از یک سو ریشه در رستنگاه نخستین آنان داشت و از سوی دیگر با برخی از باورها و اسطوره های یونانی و اروپایی گره می خورد. و رنگ و روی تازه ای به نگاره های این دوره می بخشید .

هنر پارسیان و ماده ها، آمیزه ای از همین باوره های تازه و مفاهیم و انگاره هایی که در گذشته ریشه دارد.

گذشته از برخی پیکربندی های سفالی در نگاره های این دوره  پرنده جایگاه درخوری ندارد و درست تر آن است که بگوییم هنوز جایگاه پرنده نزد گروه آریایی و در هنر این دوره به خوبی شناخته نیست در برابر اسب به ویژه اسب های بالدار که شیوه ای رهاجویانه دارد) گل ها نیز در همین دوره به زمینه ی نگاره ها راه پیدا می کند ولی رنگی از واقع گرایی ندارند. به هنگامی که نقشینه های پرنده از هنر ایرانی دوره آریایی رخت می بندد نگاره های اسب بالدار و پس از آن انسانهای بال دار، که به گونه ای ژرف اندیشه ی مرگ و بازگشت روان انسانی به کمال پیوند دارد . پیچیدگی مفهومی هنر آریایی را در برابر درون مایه های هنری دوران پیش به خوبی نشان می دهد . ( لوح سیمین زروان )

جلوه های نمادینی که در فرهنگ ایرانی ریشه داشته و دوره های بعدی هنر ایرانی به گونه ای پایدار دنبال می شود .

 

کادو ولنتاین | هدیه روز عشق | سفارش نقاشی چهره